Pewnego dnia, gdy jechałem autobusem do szkoły ( było to w 2007 roku) zauważyłem telefon (Nokia) na podłodze, więc go podniosłem. Spytałem się ludzi , które stały obok niego czy należy do nich, ale kazdy zaprzeczył. Śpieszyłem sie do szkoły, więc dopiero po lekcjach dokładniej zbadałem ten telefon:P Zadzwoniłem do pierwszej osoby, która była w „kontaktach” aby się dowiedzieć do kogo nalezy ten telefon i jak mogę się z tą osobą skontaktować. Dziewczyna, która odebrała podała email właściciela komórki. Przez e-mail umówiłem się z tą osobą w kawiarni już na następny dzień. Okazało się, że właścicielką telefonu jest piękna dziewczyna, która mieszkała zaledwie 20 km ode mnie. Rozmawialiśmy chyba z 3-4h ( straciłem wtedy rachubę czasu) i umówiliśmy znów w tej samej kawiarni następnego dnia. I tak zaczęła się przyjaźń, a z przyjaźni przerodziło się to w związek. Teraz jesteśmy już z sobą 3 lata ( 14 kwietnia była rocznica). I tak zwykła komórka zmieniło moje życie w niezwykłe;) Historia jak z bajki… od tego momentu zacząłem wierzyć w przeznaczenie;) Jak tak pisze, wszystkie wspomnienia wracają…

Było to pięknego letniego poranka kiedy jak zwykle wybrałam się na odświeżający spacer. Szłam w stronę parku i usiadłam jak zwykle na tej samej ławce. Ale coś mnie zaciekawiło, leżała na niej kartka zawiązana wstążką. W pierwszej chwili wahałam się ale postanowiłam ją otworzyć. W środku znalazłam napis „Piękna koleżanko z ławki, nie mam odwagi podejść do Ciebie kiedy tak sama siedzisz więc postanowiłem napisać Ci kartkę. Co rano patrzę na Ciebie z okna mojego pokoju, patrze jak się uśmiechasz, nawet teraz Cię widzę. Wiem, że proszenie Cię o numer telefonu byłoby głupie dlatego jutro zostawię Ci coś pod ławką. P.”. Byłam zdziwiona i rozglądałam się gdzie tylko mogłam by znaleźć tego tajemniczego P. ale niestety nikogo nie dojrzałam. Następnego dnia pełna obaw znowu poszłam na spacer. Pod ławką znalazłam owinięty w liścik telefon. W liściku napisane było „Nie chcę naciągać Cię na koszty droga koleżanko dlatego zostawiam Ci telefon, w którym jest tylko i wyłącznie mój numer telefonu. Na ekranie znajdziesz moje zdjęcie. Jeżeli chcesz zadzwoń a przyjdę w mgnieniu oka, a jeśli nie zostaw telefon pod ławką. P.”. Bez namysłu zadzwoniłam pod ten numer lecz nikt nie odebrał. Nie minęło pięć minut a koło mnie usiadł chłopak, przedstawił się jako Paweł, wtedy domyśliłam się, że to musiał być on. Rozmawialiśmy na tej ławce prawie pół dnia. Spotykaliśmy się całe wakacje. Wiele rzeczy zmieniłam dzięki temu, że go poznałam m.in. wybrałam inną szkołę, zerwałam z kilkoma nałogami, zaczęłam bardziej aktywny tryb życia. Dzięki temu stałam się szczęśliwsza a moje życie nabrało sensu i dynamiczności. Niestety historia ta nie zakończyła się happyendem ponieważ Paweł dostał się na studia za granicą i musiał wyjechać. Teraz nie mam z nim żadnego kontaktu ale zawsze będę mu wdzięczna za to, że nauczył mnie żyć.

Nie chcę być nieprzyzwoita, ale muszę przyznać, że czekałam na ten seks 20 lat… Kiedy jeszcze byłam piękna i młoda, czyli zanim zostało mi tylko „i”, zakochałam się w chłopaku, którego widywałam na ulicach mojego miasta. Pokonałam inne kandydatki i zostałam jego dziewczyną. I jak ja mam to ładnie napisać, że pożądanie do niego mnie spalało? No jak?! Nic z tego nie wyszło. Mądry chłopak stwierdził, że jestem za młoda na miłość fizyczną i kazał mi jeszcze poczekać. Tyle że w tzw. międzyczasie związek nasz się rozwiązał i nie chodzi mi tu o rozwiązłość ;)
Przez kolejne lata żałowałam zerwania, bo to był naprawdę ekscytujący chłopak. Po 10 latach mój brat spotkał go u lekarza. Dostałam pozdrowienia. Wrrr! Wspomnienia ożyły i ten lekarz to chyba miał coś wspólnego z kwestią krążenia, bo krew zaczęła mi się burzyć w żyłach.
Minęło kolejne 10 lat i nagle dostałam sms-a ze świątecznymi życzeniami od tego kawalera zasiedlającego mój mózg w skrzydle „niespełnienie”. Nie wiem do dziś, skąd miał mój nr. Zadzwoniłam do niego 4 miesiące później, gdy już uporządkowałam gorączkę i podniecenie. Spotkaliśmy się kolejne dwa miesiące później. Teraz mieszka w moim mózgu i w moim sercu w skrzydle „spełnienie”.

Dzięki jednemu sms-owi wysłanemu pod niewłaściwy numer poznałem swoją żonkę:)

Opowiem wam historie która odmieniła moje życie, otóż pewnego zimowego wieczoru, gdy maszerowałem ulicami mojego miasta słuchając muzyki przez słuchawki podpięte do telefonu postanowiłem zapalić papierosa. Niestety gdy wyciągałem zapalniczkę z kieszeni płaszcza wypadł mi telefon, dalsze wydarzenia rozegrały się w mgnieniu oka, telefon zawisł na słuchawkach na wysokości moich glanów, zanim się obejrzałem niesforny glan kopnął telefon tak, że ten odleciał na kilka dobrych metrów dalej. Skutkiem tego został zniszczony. To odmieniło moje życie. Od tej pory mój telefon spoczywa w oddzielnej kieszeni, gdzie jest bezpieczny, natomiast wszelkie zapalniczki, klucze itd znajdują się w innych kieszeniach.

Przez dłuższy czas nie rozstawałam się ze swoim telefonem nawet na chwile, każdy mógł do mnie zadzwonić kiedy tylko chciał, a ja zawsze odbierałam i byłam w stanie wysłuchać tego co ma mi do powiedzenia. Działo się tak do pewnego momentu.
Któregoś dnia jechałam na bardzo ważne spotkanie, a musiałam odwieść jeszcze moją córkę do szkoły. Miałyśmy na tą samą godzinę, więc bardzo się śpieszyłam, aby zdążyć. Po drodze były oczywiście korki oraz dwie kontrole drogowe. Byłam z tego powodu wściekła. Nagle zadzwonił do mnie telefon. Dzwonili z pracy. Myślałam, że już nic gorszego nie może mnie spotkać. Dostałam upomnienie od szefa, był bardzo zły. Ja zresztą też. Nie mogliśmy dać dojść sobie do słowa, Byłam tak zajęta tą rozmową, że nawet nie parzyłam na drogę. Wystarczyła chwila nie uwagi i zjechałam na drugi pas. Przede mną jechał ogromny tir. Całe życie stanęło mi przed oczami i w ostatniej chwili zorientowałam się że jadę z córką, całkowicie o niej zapomniałam. Zaczęłam gwałtownie skręcać na pobocze i autem uderzyłam w drzewo.
Gdy się ocknęłam zorientowałam się, że jestem w szpitalu. Oczywiście gdy tylko otworzyłam oczy wokół mnie pojawili się policjanci. Zaczęli mnie pytać o wszystkie szczegóły, czy byłam pijana, co wpłynęło na ten wypadek, czy byłam zdenerwowana itd, starałam się im odpowiedzieć na wszystkie pytania, ale niestety nie wiele pamiętałam. Gdy tylko przyszedł lekarz spytałam się o moją córkę. Miał on minę nie zadowoloną. Od razu pomyślałam, ze coś się stało i miałam rację. Okazało się, że moja córka… nie żyje. Nie miała tyle szczęścia co ja.
Od tej pory już nigdy nie rozmawiam przez telefon jadąc samochodem.

Historia jest oczywiście zmyślona, nie zawiera żadnych faktów z mojego życia.

Po raz pierwszy w życiu postanowiłam zakupić NOWY telefon, gwarancja, luki w portfelu, etc.. :) Cieszyłam się telefonem, służył mi nie tylko w końcu prywatnie, więc kasa nie poszła na marne. Aż zorganizowaliśmy spotkanie klasowe po latach.. Kilka piwek w ogródku, później przeniesienie do lokalu i tam zabawa. Po jakimś czasie przybiega do mnie kolega i pyta, gdzie mam telefon. Więc szukam, szukam i brak. No to mówi, że dzwonił ktoś do niego, że znalazł i woła mnie na górę. Z uhahaną buźką odebrałam i schowałam głęboko. Moje szczęście i wiara w ludzi utrzymana. Po imprezie wsiadłam w taksówkę i pojechałam do domu.. Nieszczęście chciało, że zdecydowałam dojechać do innych znajomych i zawróciłam taksówkarza dzwoniąc jednocześnie do znajomych o adres. Gdy dojechałam na miejsce, pod klatką chciałam zadzwonić po numer mieszkania i … telefonu znów nie było! Tym razem nerwy mnie zjadły i z zabawy i radości nici. Dwa razy w ciągu jednego wieczoru do za dużo. Wnioski:
nigdy więcej nowego telefonu, chyba, że w prezencie :)
wiara w ludzi młodych zachowana
wiara w uczciwych taksówkarzy zagubiona
imprezy kończyć należy w najlepszym ich punkcie, a nie na siłę brnąć w nie dalej ;)

gratulacje! :) faktycznie historia godna uwagi :)

życie jest jak rozmowa telefoniczna NIE MOÅ»NA z nią SKOŃCZYĆ