Ostatni człowiek, który nie miał Windows 95

24 sierpnia 2010r. miała miejsce 15. rocznica premiery systemu operacyjnego Microsoft Windows 95. Systemu, który zmienił jednak sposób w jaki korzystamy z komputera. Młodsi czytelnicy mogą tego nie pamiętać, ale Win95 to był prawdziwy przełom w sposobie korzystania z komputerów. Koniec czarnego ekranu DOS-a, niebieskiego tła Norton Commandera czy kanciastych okienek w Windows 3.11.

Windows ’95 był pierwszym systemem operacyjnym, który instalowałem z płyty CD-ROM. Wymagał niebagatelnych 120MB przestrzeni na moim 240MB dysku twardym. Rewolucyjne „Menu Start”, Plug’n’Play, wideo dołączone na dysku CD (bodaj „Good times, bad times”), długie nazwy plików, ikonki „Inbox” i „The Microsoft Network” na pulpicie (których mój bezmodemowy komputer nigdy nie wykorzystał), potem Internet Explorer 4.01 zainstalowany z CoverCD jakiegoś czasopisma komputerowego i inne wspaniałe rzeczy. Mój i486DX2/66 z 4MB RAM hulał jak szalony.

Gdzieś w 1996 roku wpadło mi w ręce takie śmieszne opowiadanie zatytułowane „Ostatni człowiek, który nie miał Windows ’95”. W pewien dość znaczny sposób wpłynęło na mnie i moją obecną pracę, więc pomyślałem sobie, że 15. rocznica premiery tego systemu operacyjnego będzie dobrym czasem na przypomnienie tego tekstu:

Ktoś zapukał do moich drzwi. Był to facet z Microsoftu.

– To znowu ty? – jęknąłem

– Przykro mi – powiedział pokornie – wiesz, dlaczego tu jestem.

Owszem, wiedziałem.Kosztująca 300 milionów dolarów kampania promująca Windows’95 miała być tak efektywna, żeby przekonać każdego człowieka na planecie, że Windows’95 jest niezbędną, niemalże integralną częścią życia. Problem w tym, ze nie wszyscy go kupili. A dokładniej – ja go nie kupiłem. Byłem Ostatnim Człowiekiem Który Nie Miał Windows’95. A teraz ten karzełek z Microsoftu stał w drzwiach i nie przyjmował do wiadomości odpowiedzi przeczącej.

– Nie – powtórzyłem raz jeszcze.

– Dobrze wiesz, ze nie mogę się na to zgodzić – odparł beztrosko.
Wyciągnął z teczki pudełko z Win’95. – No dawaj… tylko jedna kopia. To wszystko, o co prosimy.

– Nie jestem zainteresowany – powiedziałem. – Słuchaj, czy przypadkiem nie ma kogoś innego kogo mógłbyś trochę pomęczyć? Musi być jeszcze ktoś bez Windows’95.

– Przykro mi, ale… nie! – stwierdził człowiek z Microsoftu. – Jesteś jedyny.

– Chyba nie mówisz poważnie. Nie każdy na planecie ma komputer, a już na pewno nie każdy, do cholery, ma Peceta! Jedni mają Macintosche, inni pracują pod OS/2, chociaż to ostatnie to tylko

pogłoska… Są ludzie, którym Windows’95 jest kompletnie niepotrzebny.

Człowiek z Microsoftu wyglądał na zdezorientowanego.

– Nie rozumiem o co ci chodzi?

– Użyteczność! – wrzasnąłem – Po cholerę to kupować, skoro nie można tego używać!?

– No cóż… Nie bardzo rozumiem, o co chodzi z tą użytecznością – stwierdził gość z Microsoftu – Jedyne co wiem to to, że według naszych notowań wszyscy inni mają kopie.

– Ludzie, którzy na oczy nie widzieli komputera?

– Mają.

– Indianie znad Amazonki?

– Musieliśmy zaszczepić się przeciwko malarii, ale załatwiliśmy to.

– Amisze?

– No jasne.

– Co ty? – zdziwiłem się. – W jaki sposób namówiliście ich do kupna tego systemu?

– No wiesz, oni nie lubią przeciągów i wmówiliśmy im, że w tym pudelku jest 95 małych okienek. Chyba skłamaliśmy – zasmucił się karzełek. pewnie każdy pracownik Microsoftu pójdzie do piekła. No, ale nie o to chodzi – ożywił się – problem w tym, ze wszyscy mają już
kopię… Oprócz ciebie!

– I co z tego? – spytałem – Jeśli wszyscy skaczą w przepaść to nie znaczy, że ja też mam skakać.

– Jeśli wydaliśmy 300 milionów na reklamę to tak! Absolutnie tak!

– Nie ma mowy!

– Jezu, znowu do tego wracamy – powiedział Microsoftowiec – Wiesz co? Dam ci kopie. Rozumiesz? DAM! Zupełnie za darmo. Po prostu ją weź i zainstaluj na swoim sprzęcie – pomachał przede mną pudełkiem.

– Nie – jego upór zaczynał mnie już męczyć – Bez obrazy, koleś, ale ja tego nie potrzebuję. I jeszcze jedno. Zwykły system operacyjny reklamujecie niemal jak antidotum na wszystkie troski tego świata. Zupełnie jakby zainstalowanie Windows’ów tworzyło światowy pokój, ład i porządek.

– Bo miało tworzyć.

– Przepraszam?

– Światowy pokój. Oryginalny projekt to zakładał. Naprawdę. Jedna ikonka i załatwione – koniec walk, głodu, korupcji, i mafii. Proste, nieprawdaż?

– Wiec, co się stało?

– Cóż… Wiesz… To zajmowało dużo miejsca na twardym dysku.
Musieliśmy wybrać miedzy tym, a siecią Microsoft Network. Zresztą nie bardzo wiedzieliśmy, jak ciągnąć zyski ze światowego pokoju.

– Spadaj.

– Nie mogę. Zabiją mnie jeśli zawiodę – wyjaśnił.

– Kpisz sobie ze mnie?!

– Słuchaj – powiedział – sprzedaliśmy to Amiszom. Amiszom, rozumiesz? Teraz otwierają pudełka i i dochodzą do wniosku, że ich oszukaliśmy. Zostaniemy zaszlachtowani jeśli kiedykolwiek pokażemy się w Zachodniej Pensylwanii. Jednak zrobiliśmy to. Teraz tylko TY nas wstrzymujesz. To jest upokarzające. Upokarzające dla mnie. Upokarzające dla firmy. Upokarzające dla produktu. To jest upokarzające dla Billa!

– Przecież nic nie obchodzę Billa Gatesa.

– On właśnie na ciebie patrzy – człowiek z Microsoftu nerwowo spojrzał w niebo – Pożyczył jeden z tych wojskowych, szpiegowskich satelitów. Specjalnie na tę okazję. Ma także jeden z tych laserów, wiesz, o dużej mocy. Zamkniesz za mną drzwi, bach, i jestem kupką szarego popiołu.

– Nie zrobiliby tego – powiedziałem – Mógłby przez przypadek zniszczyć tę kopię Windows.

– Bill jest całkiem niezły w obsłudze tego lasera – karzełek z Microsoftu wyraźnie się denerwował – Dobra, miałem tego nie robić, ale nie pozostawiasz mi wyboru. Jeżeli weźmiesz tę kopię Windows, hojnie cię wynagrodzimy. Damy ci wyspę na Karaibach. Może być Monstserrat?

– Straszna. Tam jest okropny, aktywny wulkan.

– Tylko jeden i w dodatku malutki.

– Słuchaj – rzekłem – Gdybyś mnie przekonał żebym wziął tę kopię, co zrobilibyście wtedy? Mielibyście cały rynek opanowany. To byłby koniec, żadnych nowych światów do podboju. Co byście robili?

Człowieczek z Microsoftu wyciągnął inne pudełko ze swojej torby i podał mi je.

– Windows’95… dla zwierząt?!?!?

– Jest przecież bardzo dużo zwierząt domowych – powiedział.

Szybko zamknąłem drzwi.

Dobiegł zza nich dźwięk lasera, skowyt, a potem była tylko cisza…

To opowiadanie tak mi się wtedy spodobało, że chciałem się nim podzielić z wszystkimi. Buszując po Menu Start natrafiłem na coś co się nazywało FrontPage Express i pozwalało tworzyć strony internetowe. Przepisałem więc całą treść opowiadania z kartki i wyklikałem z tego prościutką stronę internetową w jakichś strasznych kolorkach, która była dostępna wyłącznie pod adresem „file://c:…” i wymagającym Win-CP-1250

Potem wpadł mi w ręce jakiś artykuł o HTML i „Pajączku” i przepisałem całość „ręcznie” w HTML 4.0 z jakimiś ramkami i wystruganą w MS Paint grafiką. Dorobiłem setkę podstron z różnymi śmiesznymi obrazkami i dowcipami związanymi z komputerami, nazwałem to chyba „Alpha’s Computer Fun” i postanowiłem wrzucić w internet. Wydałem majątek na kawiarenki internetowe, gdzie przychodziłem z dyskietką 3,5″ i uploadowałem stronę na serwery WP.pl (jeszcze czasy przed WebParkiem, 5MB na pliki), rejestrowałem adresy *.prv.pl, dodawałem stronę do katalogów WP i Onetu i cieszyłem się z pierwszych 1000 wizyt na stronie, które mi pokazywały po pierwszym miesiącu Stat24.pl.

Ech, to były czasy…

Wpis opublikowany 27 sierpnia 2010
Tagi: 95, microsoft, opowiadania, win, windows
Kategorie: ciekawostki, internet, it, prywata, wszystkie

Komentarze do wpisu "Ostatni człowiek, który nie miał Windows 95"